Eğer mesele sadece seçim kazanmak ise, birileri, benim de bir CHP üyesi olarak genel başkanım olan Kemal Kılıçdaroğlu'na gerçeği söylemeli: Ver İstanbul'u, al Türkiye'yi.
Bu söz bir önceki Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde CHP'nin adayı olan Muharrem İnce'ye ait. Şimdi kendi partisini kurarak CHP'den ayrılsa da hem uzun yıllar yaptığı grup başkan vekilliğinden, hem de Cumhurbaşkanlığı yarışını kaybedişi sürecinden gelen tecrübesini de (CHP'den fazla oy almıştı) göz önünde bulundurursak, İnce'nin bu önerisinin dikkate alınması gerektiğini düşünüyorum.
Aslında bu kadar bariz bir şekilde ortada olan bir gerçeği tekrar etme ihtiyacı duymamamız gerekir, zira siyasette geçer akçe olduğu ispatlanan 'İstanbul'u alan Türkiye'yi alır' sözüne uygun davranmak ve (kamuoyu araştırmalarına göre) Mansur Yavaş'la birlikte eldeki en iyi iki seçenekten biri olan Ekrem İmamoğlu'nu aday göstermek, akla en yatkın olan yol olarak ortada duruyor. (Yavaş mı İmamoğlu mu tartışması farklı bir tartışma olmakla birlikte, Mansur Yavaş ise bu toplara pek girmediğinden ve şu an tartışma daha ziyade 'İmamoğlu mu Kılıçdaroğlu mu?' noktasına geldiğinden, konuyu bu eksende inceleme ihtiyacı doğuyor.)
Sizin gördüğünüzü ben de gördüğüm için, şu soru yanıtı hak ediyor: İmamoğlu’nu aday göstererek Erdoğan'a karşı kazanma şansı muhtemelen en yüksek isimle yarışmak yerine, ödüllü film senaryolarını aratır mizansenlerle onun adaylık dilekçesi babındaki Karadeniz gezisini baltalayan ve bütün mesailerini onun dişlerini sökmeye çalışmak için harcayanlar ne yapmaya çalışıyor?
Karadeniz gezisiyle CHP'ye en uzak kitleler ile dahi duygudaşlık kurduğunu ispatlayan, Diyarbakır gezisiyle bölgede çok az siyasetçiye nasip olacak bir ilgi gören ve dolayısıyla ideal aday profiline en yakın isim olan İmamoğlu, tekrar soruyorum, niye torpilleniyor?
Gerekçe gösterilen Nagehan Alçı, kendisinin de yazdığı üzere, Kılıçdaroğlu ile defalarca program yaptığı, Mansur Yavaş ile röportajları yayınlandığı halde, eğer mesele gerçekten Nagehan Alçı ise, neden sadece İmamoğlu’nun hedefe oturtulduğu sorusunun cevabı, bizleri kokunun geldiği bir takım kirli çamaşırlara yakınlaştıracaktır.
Bu kuşkuyu besleyen bir diğer çıkış ise, İmamoğlu’nun aynı zaman dilimi içerisinde Kürt siyasetinin önemli aktörlerinden Ahmet Türk üzerinden de eleştirilmesi. Tüm bunlar hesaplanmış bir gündemin parçası olabilir.
Böyleyse, izlediğimiz tiyatro Cumhurbaşkanlığı yarışı ile ilgili değil, parti içi bir ön alma organizasyonunun parçası olabilir. Bu durum CHP'yi bir kez daha esas hedeften uzaklaştırıyor da olabilir. Böyle düşünmemin sebebi ise, elde İmamoğlu gibi bir fenomen varken ve seçimleri kazanma ihtimali yazılıp çizilen herkesten daha yüksek iken, gösterilen 'Belediye başkanları işine baksın' yaklaşımı, eğer onun yıpratılmaması amaçlı değilse, ne için söylendiği daha uygun bir dille açıklanmalı.
Eğer bu gerçekten de bir parti içi mücadelenin sonucuysa, İmamoğlu'nun, sizin ve benim gördüklerimi görmemesi, göremiyor olması olanaksız. Çünkü eğer Cumhurbaşkanı adayı gösterilmez, gösterilse de çeşitli nedenlerle kazanamaz veya 'kazandırılmaz' ise (milletvekili bile olmadığı için kurultay salonunda tuvalete yakın bir yere oturtulması gibi kendisine reva görülen muamelelere karşı parti içi mekanizmada tutunabilmek için yapabileceği çok fazla bir şey olmayan) Muharrem İnce'nin aksine İmamoğlu'nun, (Cumhurbaşkanlığı seçimlerinden sonra ve Belediye Başkanlığı seçimlerinden önceki zaman diliminde, yani, artık ertelenemeyeceği için toplanacak kongre ve kurultay sürecinde), İBB'nin kudretli koltuğunda oturmaya devam ediyor olacağını hatırlatırım.
Mesailerini parti içi güçlerini korumak ve daha da arttırmak için seçimi kazanması muhtemel adayın dişlerini sökmek için harcayanların, İsmail Saymaz, Şirin Payzın ve Emin Çapa'nın Halk Tv ekranlarında Maltepe mitingi sonrası yaptıkları program sırasında Emin Çapa'nın, insanların gözündeki öfkenin örgütlenmesi ve heba edilmemesiyle ilgili, meydanı, mitingi ve kalabalığı göstererek sarf ettiği sözlere kulak vermelerini şiddetle tavsiye ederim:
"...Bunu yapan Kılıçdaroğlu, CHP örgütleri değil, bu insanların baskısı, ittirmesi. Ellerini masaya vurarak ittiriyorlar. Bunun önünde ne CHP, ne İYİP ne DEVA ne şu ne bu durabilir. Buna (6'lı masayı kastederek) mecburlar. Bir hata yapılmamalı. Yapılırsa bu insanlar affetmeyecek. Bakın, seçimlerde bu insanlar bunu affetmeyecektir. Ben burada büyük bir baskı görüyorum. Sayın Kılıçdaroğlu'nun da diğer 6'lı masanın üyelerinin de, anladığını, algıladığını bu mesajı içselleştirdiğini düşünüyorum. Yoksa bu insanlar affetmeyecek."
Buradaki 'hata'dan kasıt elbette ki adayın ismi. Bu zaman diliminde ve bu kavşakta, adayın ismi aslında her şeyin başlangıcı ve bitişi gibi görünüyor.
Bu açıdan bakılacak olursa da, candaşı, foncusu ve yandaşı ile medyanın neredeyse tamamına yakınının, 6'lı muhalefetin adayının CHP Genel Başkanı Kılıçdaroğlu olması gerektiği konusunda fikir birliği içinde olmaları benim gibi sizin de aklınızı kurcalamıyor mu bilmiyorum.
Öyle ya, Nedim Şener, Abdülkadir Selvi, İsmail Saymaz ve parti içindeki daha birçokları gibi, kamuoyu araştırmalarında (şimdilik) oldukça geride çıkan sayın Kılıçdaroğlu'nun aday olmasını isteyenlerin muradı ne olabilir ki? Onlar Sayın Kılıçdaroğlu'nu arkasından ittirirken kendisi daha sağduyulu davranıyor ve aday isminin masada belirleneceğini söylüyor. Kaldı ki adaylık konusunda nefsini yenebildiğini daha önce de defalarca ispatladı. Onun parti içinde her defasında 'ben değil biz demeliyiz' yaklaşımını benimsediğini de biliyoruz.
Meseleyi şöyle özetleyelim; 2023 seçimlerinde İmamoğlu da Kılıçdaroğlu da aday olmak istiyor. Elbette ikisinin de hakkı. İmamoğlu'nun anket sonuçları daha iyi çıkıyor, ama buna karşın karar verici olan da Kılıçdaroğlu.
Hayatın ve siyasetin olağan akışı gereği, Kılıçdaroğlu aday olur da kaybederse, partisi ile ilişki zayıflayacak. Kazandığında ise tamamen koparacağına dair kendi sözü var. Dolayısıyla, Kılıçdaroğlu'nu sonu belirsiz bir yarışa itenlerin asıl amacı Kılıçdaroğlu sonrası parti içi tasarımları olabilir.
Ülke bu kadar önemli bir dönüm noktasındayken, kendi siyasi ikballeri uğruna seçimleri riske atarak ateşle oynayanların, eskisi gibi siyasetin dönme dolaplarının arkasına saklanmalarına şüphesiz ki izin verilmeyecektir. Yukarıda da alıntıladığım gibi, kitleler bu tür bir ihaneti affetmeyecektir.
Yazıyı da şöyle bağlayalım: ülkemizdeki mevcut (ve artık modası geçmiş olan) siyaset kalıpları ne sorunları doğru tespit edecek, ne de çözme kapasitesi geliştirecek seviyede değil. Siyaset kendi sarmalında düğümlenmiş bir şekilde savrulurken medyadaki köşe başlarına oturtulmuş yazar çizer takımının siyaseti besleyecek derinlikten yoksun olmalarını da hesaba katarsak, mevcut siyasetin kitleleri etkileyip harekete geçirememesinin nedeni ortaya çıkıyor.
Yani çoklu bir kriz hali yaşanıyor. Dipten gelen ciddi bir değişim talebi ve bu talebe bazen cevap veremeyen, bazen de işine gelmediği için cevap vermek istemeyen bir siyaset var. Ancak yeni olan durum şu ki, artık insanların sabrı tükenmiş durumda.
Çözüm zihni bir arınmadan geçiyor. Yeni sorular, yeni yanıtlar, yeni bakış açıları, yeni yüzler ve halktaki değişim talebini karşılayabilecek yeni politikalara ihtiyacımız var. Geçtiğimiz hafta da yazdığım gibi, eski siyaset, eski ezberler, eski taktikler, eski bağımlılıklar, eski icazetlerin halkta karşılığı kalmadı, artık işe yaramıyor. Yanıtını arayacağımız soru ise, kimin hangi safta olacağıdır.
Bizler halkın safındayız.