Sedat Memili - Kucuksaat.com / Değerli dostum İsmail Görkem, bu hafta beni bir öğretmen ile tanıştırdı. Öğretmen kökenli, tepeden tırnağa Adanalı, kalemi ve ruhu ile sanatçı Muzaffer Özen ile tanıştırdı. 

İkimizin de yaşı 60'ı geçmiş olmasına rağmen sanki yıllarımız birlikte geçmişçesine sıcak bir sohbet oldu. Aynı kahvelerin önünden geçmiş, aynı kütüphanenin kapısında ayakkabı eskitmiş, aynı tozlu simit tatlısı yiyip, aynı kerrüseye (Fayton) gizli binerken arabacıdan  kırbaç yemiş, aynı havayı soluyarak büyümüş çocuklar gibi sohbet ettik. 

Türkiye'nin siyasal ve kültürel dönüşüm sürecinde Adana'da doğmuş ve Beşocak İlk Okulunu bitirmiş. (Ki ben de önce beş ocak sonra Toros İlk Okulunda okudum... Dedim ya farkında olmadan aynı kaldırımları aşındırmış, aynı ağacın gölgesinde elik çomak veya bezden yapılmış top ile oynamışızdır.) Tepebağ Ortaokulu ve Adana Erkek Lisesi yılları... 
Diyarbakır Eğitim Enstitüsü Türkçe Öğretmenliği ve ardından Anadolu Üniversitesi Lisans tamamlama programı. 

ANI BİRİKTİREREK...
Diplomaları üst üste biriktirirken anılar ve dostları da biriktirmeye başlamış.
Anadolu coğrafyasının değişik kültürlerine mensup - ama insanlığın ortak değerinde birleşen - kentlerde Türkçe öğretmenliği yaparken, dil konusunda çalışmalara o yıllar başlamış. Bu kez, dil konusunda akademik makaleler biriktirirken, öykü biriktirmeyi de ihmal etmemiş. 
Dil konusundaki birikimlerini, Ekim / 2016'da "Parfüm Kokulu Türkçe" ve "Adana Türkçesi", ayrıca Adana Osmaniye ağzını da "Çukurova Türkçesi" adıyla kiap haline getirip yayınlamıştır. 
Biriktirdiği öyküleri ise Ocak / 2017'de "Dikenli İncir", Kasım / 2017'de "Ekmek Arası" adı ile kitap haline getirmiştir. 

KİTAP KOKUSU...
Kitap kokusunu bileniniz var mı? Örneğin bir sahafa girdiğiniz zaman benim ruhumu fetheden o kitap kokusu ile hayat bulanınız...? Bazı kitaplar hüzün, bazrlar acı kokar. özlem kokar bazı kitaplar... Neşe kokanları da vardır. Her kitap sanki yazanın ruh halinin kokusunu taşır. Bu koku burnun koku alma duyusuyla değil, yürekle, beyinle, altıncı duygularla hissedilir. 
Muzaffer Özen bana bu kitapları verirken, bir demet Adana kokusu sundu. 
Buram buran Adana kokan kitapları, hemen çalışma masamın kenarına koydum. 

Muzaffer Özen öyküler için: 
"Her insanın bir şiiri olmayabilir, ama en az bir öyküsü vardır her insanın. Çünkü hayat öykünün kendisidir. Hayatın her anı acısıyla, tatlısıyla ir öyküdür. 
Suskunluklar, yalnızlıklar, umut ve umutsuzluklar, acılar, sevinçler,  sevgiler, düş kırıklıkları, hayaller... hayata dair ne varsa hepsi hammaddesidir öykülerin....
İçindekileri anlatamayan, yazıya dökemeyen suskun ve yalnız insanların tercümanıdır öyküler. 
Öykü, hayatın bir aynasıdır. .." 
Bu satırlarla sadece kendini değil, insanlığın ortak duygularını anlatmış Muzaffer Özen. 
Bana anlattıkları değerli sanatçının "Dikenli İncir" adlı kitabının da önsözünde yer almış. 
"Öykü hayattır, hayat da bir öyküdür.
Dikenli İncir'de insan öykülerinin yanı sıra dört bin yıllık bir uygarlığın beşiği olan efsaneler şehri Adana'nın tarihi öyküsüne de yer verildi. 
Yaşadığımız kente olan vefa duygusunun bir gereği olarak bu kitap ta Adana, tarihi ile simgeleşen bazı tarihi yapıtlarıyla da öyküleştirildi..."

İSMAİL GÖRKEM HAKKINDA 

Bazı insanlar vefa duygusunun simgesi olarak yaşarlar. Salih Bozok, Mustafa Kemal Atatürk gibi bir öndere duyulan vefanın tezahür etmiş halidir. 
Her insanın vefa duygusunu ortaya koyuş biçimi farklıdır. 
Kimi cephelerde yaşamını vererek, kimi, kıraç bir toprağı verimli hale getirerek, kimi aydınlığa karşı inadına aydınlanarak vefa duygusunu ortaya koyar. 
Tanıdığım İsmail Görkem ise, "sanatçı arkeoluğu" gibi, unutulmaya yüz tutan sanatçıları gün ışığında tutmak için çaba gösterir. 
Hayatım boyu Adana'ya ve Adana'da yetişen sanatçılara bu denli vefa yüklü az insan gördüm. 
Bütün bunları kendi kısıtlı olanakları ile yapmaktadır. 
Soy adına yakışan bir ruhu var: "Görkem"
Muzaffer Özen ile tanıştırması çok ince ve duyarlı bir hareketti. 
Sağ olsun var olsun... 
Bir çay içimlik sohbet ettik. 
Sohbetin devamını yapacağız.