"En ahmak kişi, başkaları dünyasını kazansın diye, kendi ahiretini satan kimsedir"
 Hz Ali (kv).

Hz. Ali’ye (kv) atfedilen bu söz, derin bir hikmet ve hayat dersi barındırır. Şöyle açıklayabiliriz:

"En ahmak kişi, başkaları dünyasını kazansın diye, kendi ahiretini satan kimsedir" ifadesi, insanın önceliklerini ve değerlerini yanlış yere koyduğunda nasıl bir aptallık içine düştüğünü vurgular. Burada "dünya"dan kasıt, geçici maddi kazançlar, şöhret, güç ya da başkalarının beğenisini kazanmak gibi fani şeyler; "ahiret" ise ebedi hayat, manevi değerler ve Allah’ın rızasıdır.

Bu söz, bir kişinin başkalarını memnun etmek, onların dünyevi işlerini kolaylaştırmak veya kendi çıkarları için ahlaki değerlerden, doğrulardan ve inancından vazgeçmesi durumunda, aslında en büyük zararı kendine verdiğini anlatır. 

Birileri, ideolojisini, siyasal hedeflerini, hırslarını, zenginleşmesini gerçekleştirmek için olağanüstü güzel söylemlerle toplumu etkileyebilir, aldatabilir. Bize düşen, her türlü söylemi, vaatleri akıl süzgecinden geçirip, araştırmaktır.
Başkalarının kirli senaryolarına destek olmak, kefil olmak insana büyük vebal yükler. Doğru olan, emin olmadığımız, şüheli, kirli herşeyi reddetmek olmalıdır.

Ucuz cennet vaatleri, kolay zenginlik, normalin çok üzerinde indirim ve avantajlar, uçuk senaryolar ...daima hüsranlara yol açmıştır.

Oy vermek, seçilenlerin vebaline ortak olmaktır. Siyasal tercihler için bile ciddi bir araştırma gerekir. Evlilik kararları, ortaklıklar, STK mensubiyetliği, iş ve arkadaş seçimi, kefalet işlemleri, bir topluluğa mensup olma vs ile ilgili her zaman özenli ve dikkatli olunmalıdır.Çünkü dünya hayatı kısa ve geçicidir, ahiret ise sonsuzdur. Akıllı bir insan, geçici olanı değil, kalıcı olanı tercih eder. Başkalarının dünyasını "kazanması" için kendi ahiretini "satmak", yani manevi değerlerini feda etmek, akılsızlığın ve basiretsizliğin en büyüğü olarak görülür.

Özetle, Hz. Ali bu sözle bize şunu öğütler: İnsan, nefsine ve başkalarına kul olacağına, Allah’a kul olmalı; geçici hevesler uğruna ebedi saadeti riske atmamalıdır. Bu, hem bireysel bir uyarı hem de toplumsal bir eleştiridir; çünkü çoğu zaman insanlar, çevrelerindeki baskılar ya da dünyevi çıkarlar yüzünden doğru yoldan sapabiliyor. Bu söz, bir nevi vicdan muhasebesi yapmamızı ve gerçekte neyin önemli olduğunu hatırlamamızı sağlar.