Birbirlerinin eprimiş ruhuna
teyelleyerek ipekten sözcükleri
yeniden dokuyacaklardı aşkı
sanki kanaviçede gül sarması

Kendini gizleyen geçmiş
iğnesini değdirince geleceğin kasnağına
ebruli yürekte düş kırıklığı
döküldü ruhların
iplik iplik kaçamak buluşması

Yüreğim durma yetiş
yaşam karartan bir ağıt olmasın
bir başına yaşamak bu aşkı
bilirsin yalnızlık yaması örtmez aşkın yanıklarını
yaslan maviye bir türküye dönüştür

Yamamız umut olsun
iğnesi senden
cemre gibi düşen
benden pembe ipliği
aşk kadar büyüleyen
göz nurumuzla dokunsun

Bunu saklasın bir genç kız
biraz mihnet çokça minnet duygusuyla
çeyiz sandığının naftalinli dibinde
bizim yaşayamayacağımız geleceğin yerine