Sevgili Mehmet Uluğtürkan aradı. “Deprem bölgesindeydin, izlenimlerini paylaş” dedi.

Aslında toparlayabilecek psikolojide değilim. Ama kısa kısa notlar verebilirim. Kopukluklar için şimdiden özür dilerim.

Sosyal medyada isyan edenlerin en çok dillendirdiği bir cümle var: “Devlet yok.” Açık söylüyorum: Devlet var. Ama devlette organizasyon yok. Devlet dediğin eleman, makine, teçhizat, asker, tüfekse hepsi var. Ama koordinasyonsa, yazık bize.

Örneğin, Hatay’da TIR’ları boşaltıp dağıtım araçlarına dolduran, bize eşlik eden Antalya Narkotik Şube personeliydi. Özveriyle, geceleri buz gibi havada ancak birkaç saat arabada uyuyabildiler. Gündüz, oradan oraya koşarak yardım dağıtmak için çırpındılar. Al sana devlet. Ama Hatay’ı bilmiyorlardı. El yordamıyla hep beraber yardım götürülecek köyler aradık. Al sana koordinasyonsuzluk. Oysa Hatay’ı, köylerini bilen, örneğin orman işletmesinden birisi ekipte olsaydı, off-road araçlarımızla çok daha fazla faydalı olabilirdik.

Mesela bir dostumuz bir minibüs tıbbi malzemeyi getirdi Hatay’a. Bizi yönlendirdikleri park içerisindeki revir yetkilisi, “Bizim ihtiyacımız yok!” dedi. Saatlerce teslim edecek yer aradık. Ne yaptılar bilmiyorum. İletişimi kaybettik sonra.

Milletimiz güzel millet. Yağmur gibi yağdırdılar yardımları. İmkânı olan kalktı geldi. Üniversite öğrencisi, madencisi, offroadcusu, motorcusu, emeklisi, memuru… Gelebilme imkânı olmayan yardım topladı, bölgeye sevk etti.

Sosyal medya bozdu bizi biraz sanki. Küçük telefon ekranları acıyı oyuna dönüştürdü. Muhtemelen beynimizi de küçülttü. Sorgusuz, sualsiz, teyitsiz gördüğü her yardım mesajını sosyal medyaya attı insanlar. Hiç bilmeden, görmeden, bu mesajın üstünden kaç gün geçmiş diye bakmadan. Örneğin biz böyle bir mesajla tuzağa çekildik. O şartlarda 50 kilometre yol gittik. İhbar, takipçi artırmak için yapılan şovdan ibaretmiş.

TIR işi pavyonda şampanya patlatmaya döndü. “TIR gönderdik”, “Biz 3 TIR gönderdik”, “Biz 5 TIR”… Mutlaka takip etmişsinizdir. “TIR’ımız yükleniyor, TIR’ımız çıkıyor, TIR’ımız çıktı, TIR’ımız yolda, TIR’ımız vardı…” Sonra?... Sonra tısss. Çünkü TIR’ınızın yükü dağıtılamadı. Karşılığı olmadan, kimseye sormadan, karşıda dağıtacak noktayı bulmadan TIR’ı saldınız çayıra, varsın Mevla’m kayıra oldu. Koordinasyonsuz gönderdiğiniz TIR’ınız bir işe yaramadığı gibi trafiği de kapattı. Yardımlara engel oldu.

Gittiğimiz her köye milletimiz yetişmişti. Köylerde hazır su, kıyafet tepecikleri oluşmuştu. Şu an bölgenin ihtiyacı çadır ve soba. Soba demişken, binlerce soba gönderildi enkaz bölgesine. Elektrikli! İyi niyetinize teşekkürler. Ama elektrik yok!

En ufak eleştiride siyaset yapmakla suçlanıyoruz. Şu kadarını söyleyeyim, siyasetin en yıkıcısı kurumları sırf siyaset sebebi ile liyakatsiz insanlarla doldurmak, siyasi sebeplerle değerleri yok etmektir. Siyasetle ilgili başka notum yok.

Gelelim bundan sonrasına… Korkarım ki TIR şovları, sosyal medya fenomenlerinin ilgisi, siyasilerin oy çıkarma yarışı bittiğinde herkes kaderi ile baş başa kalacak. İşte o zaman devlet, devlet rolünü üstlenmeli. Öncelikle geçici ve kalıcı barınma alanları oluşturulmalı. Belli ki her il depremzedelerimizi misafir edecek. Artık tüm güzel insanlarımız kendi illerine gelecek, misafirlerini en iyi şekilde ağırlayacak düzeni sağlamalı. Belediyelerimiz depolar ve şehir içlerinde teslim noktaları tesis etmeli, toplanan yardımlar gelecek misafirlerimiz için organize bir biçimde saklanmalı.

Olayın ekonomik büyüklüğü 100 milyarlarca dolar tutacak boyutta.

Psikolojik, sosyolojik, demografik birçok etkisi olacak.

Allah yardımcımız olsun.

Kaynak: Refleks Gazetesi