Sedat Memili / Kucuksaat.com - AVM'ler insan ve doğasına ne kadar yabancı ise, pazarlar da o denli tanıdıktır. AVM'lerin iticiliği ile insanların dolup taştığı pazarların çekiciliği, birbirine siyah ile beyaz kadar terstir.

İnsan yaşamın tadını, neşesini, kaygısını, kokusunu, ağırlık veya hafifliğini pazarlarda hisseder.

İnsan ruhu pazarlarda kendisidir. AVM'lerde ise olunması istenendir.

Bu nedenle Semt pazarları ve sosyete pazarları başta olmak üzere, insanın kendine ait olduğu mekanlarda dolaşmak hoşuma gider, ruhum şenlenir.

Bu hafta Çukurova İlçesi'nde her cumartesi kurulmuş olan Sosyete Pazarı'na yolum düştü. Kendimi, pazarın akışına teslim ettim. Bu hafta, gözle görülür bir durgunluk gözlüyordum. Bereket içinde kaynayan pazarda bir sakinlik ve işlerde bir kırıklık olduğu esnafların gözlerinden de anlaşılıyordu.

İnsanın en doğal hali, en boş halidir; bu hal ile dolaştım tezgahları.

Her tezgahın ve başında duran esnafın bir hikayesi vardır.

Hikayeler arasından geçip gidiyorum. Sevinçli, kaygılı, düşünceli,  mutlu, mutsuz bakan gözler arasından yürüyorum.

Bir an kendimi bir botanik bahçesinde hissettim; Gülen ve sevinç çığlığı atan bir tezgah.

Tezgah bana, toprağın, üretimin, doğal yaşamın neşesini çağrıştırdı. Çimento, tuğla, kilit taşı ve asfalt ile esir edilmemiş toprağın barındırdığı canlılığın bir fotoğrafıydı tezgah.

Adını bilmediğim onlarca bitki, çiçek türü, küçük plastik vazolarda huzur saçıyordu.

Çölde yaşama tutunmanın simgesi olan kaktüsün onlarca çeşidi... Dikenin, mutluluk ile muhteşem uyumunu gördüm.

Tezgah bir düşler şenliğiydi. (Veya bana öyle geldi) Bir hanımefendi, elindeki renkli yünleri hayalindeki tasarıya göre örüyor... Başka bir hanımefendi, çiçekleri çocukları gibi severek tezgahın çevresinde dolaşıyor...

O an o tezgahta yaşama karşı verilmiş bir mücadele olduğunu fark ettim.

Sıcak, samimi ve kararlı bir direnç...

Çiçekler, doğa ve yaşam ile barışık olduğunu hissettiğim hanımefendilerle sohbet ettim.

Yün ören hanımefendiye - Ki adı Sevim Zan -

"Sanki, yorulmuş gibi örüyorsunuz?" diye takıldım.

"Hayır!" diye itiraz etti. "Üstelik inadına çok neşeliyim"

Gerçekten de zafer, bir mücadele içinde olup da neşeli kalabilmektir. Neşeli savaşanın yenilmesi söz konusu değildir. Neşeli kalmak, hayat kavgasında sahip olunacak en değerli silahtır.

Diğer kızımıza:

"Ne kadar güzel bir şey yapıyorsun. İnsanlar, yeşili öldürüp, sonra da evinin duvarına resmini asıyorlar" dedim.

"İşte onlara inat, dünyayı yeşil yapacağız" dedi.

Kendimi tanıttım. Buradaki duygularımı okuyucular ile paylaşacağım. İşiniz hakkında bana biraz bilgi verin, diye rica ettim.

Genç kızımızın adı Alev Doğan.

"Lise mezunu ve bir kız bir erkek olmak üzere 2 çocuk annesiyim.

Çiçeklerle bu kadar haşır neşir olmamın asıl nedeni eşimin bitkileri çok sevmesinden aynı zamanda da ziraat mühendisi olmasından kaynaklanıyor. Ben istemesem de bitkiler her zaman hayatımızda var.

Eşimin ve çok sevdiğimiz bir abimizin de bizi yönlendirmesi ile ufak tefek çiçek satışı yaparak aile bütçesine katkı sağlayabileceğimi düşünmeye başladım. Nereden başlayayım diye düşünürken abimiz bize portakal çiçeği festivalinde gayet güzel satış yapabileceğimizi söyleyerek bize yön gösterdi. Biz de festivalde satmak üzere evde yetiştirdiğimiz çiçeklerden küçük küçük fideler yaparak o zamana kadar yetiştirdik ve nihayetinde festivalde ilk kez satış yapmanıza rağmen bizi mutlu edecek bir satış yaptık.

O günden sonra bu işi biraz büyütebileceğimizi düşünüp pazarlarda da satış yapmaya karar verdik. Şu anda hem Kenan Evren kadınlar pazarında hem de sosyete pazarında genel olarak kendi ürettiğimiz bitkileri satıyoruz.." dedi.

Başta Alev Doğan ve Sevim Zan olmak üzere bitki yetiştirerek huzur dağıtan ve yaşam mücadelesini neşe içerisinde sürdüren bütün insanlar eli öpülesi saygınlığa layıktırlar...

Selam olsun.